วันศุกร์ที่ 26 มิถุนายน พ.ศ. 2558

NC AfterRoseDay [TAOHUN]

               

NC AfterRoseDay


  [TAOHUN]






                ถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ  ฉันจะดูเป็นคนเลวมั้ย  ทั้ง ๆ ที่ฉันไม่ใช่ของนายแล้ว แววตาของเซฮุนตอนนี้มันทำให้จื่อเทานึกไปถึงช่วงเวลาที่เขาสองคนเคยแลกเปลี่ยนความสุขกันบนเตียง
                “ก็บอกแล้วไงว่าตอนนี้เราสองคนไม่มีใคร  ทิ้งตัวต้นไปหมดแล้ว  อย่าไปคิดถึงมันอีก คิดถึงฉันก่อนได้มั้ยล่ะ  ไหนนายบอกให้เก้าชั่วโมง
 “ก็มัวแต่พูดมาก  เวลามันลดลงไปเรื่อย ๆ แล้วนะ  จะทำก็รีบทำสิ
                “ตัวนายสั่น  นายโอเคมั้ย”  แต่ถึงจะถามถึงความพร้อมแต่จื่อเทาก็ไม่ปล่อยมือออกจากเอวบางที่นอนจมเตียงนุ่ม
                “ก็ภาพวันนั้นมัน…”
                ภาพวันที่ผมขืนใจเซฮุนมันยังคงติดตาอยู่สินะ   ความโกรธ  ความหึงหวงมันทำให้ผมกลายเป็นปีศาจ
                “งั้นนอนกอดเฉย ๆ ก็ได้นะ”  จื่อเทากลั้นใจพูดออกไป  เพราะถึงยังไงเขาก็จะไม่ยอมขืนใจคนที่ยังไม่พร้อมเด็ดขาด
                “หลับตาสิ
                “หื้ม ?”
                “ฉันบอกให้หลับตา!”  เซฮุนขึ้นเสียงแข็งอย่างขัดใจเมื่อจื่อเทายังคงสงสัยในคำขอของเขาอยู่ 
                เปลือกตาคล้ำปิดลงช้าๆ โดยในใจก็ยังคงสงสัยอยู่ว่าเซฮุนจะทำอะไร  แต่กว่าที่ความสงสัยนั่นจะทำให้คนถูกสั่งจินตนาการไปไกล  เขาก็ได้คำตอบเป็น....จูบ
                ปากอิ่มตรงเข้าประกบปากของจื่อเทาทันที่ที่เขาหลับตาสนิท  วินาทีนี้เขาไม่กล้าจะลืมตาแม้แต่นิดเดียวเพราะ กลัวว่าลืมตาขึ้นมาแล้วไม่มีร่างของคนตรงหน้าอยู่ใกล้ ๆ
                มือนุ่มเข้าประคองใบหน้าของจื่อเทาเพื่อหาความมั่นคง  เพราะไม่ใช่แค่จื่อเทาที่ตัวอ่อนปวกเปียกแต่เซฮุนเองก็กำลังละลายไปกับรสจูบที่โหยหามานาน   กลีบปากถูกเผยอออกโดยคนด้านล่างนั่นคือจื่อเทา  เขาเชื้อเชิญให้เซฮุนใช้ลิ้นแทรกเข้ามาหาเขา  ลิ้นร้อนที่ไม่ได้สัมผัสกันนานกำลังทักทายกันอย่างไม่ลดละ  น้ำใสที่มุมปากไหลเยิ้มไปถึงคางของจื่อเทา
                เซฮุนผละออกและจูบซับไปที่คางของจื่อเทาเบา ๆ  จนทำให้อดีตสามีถึงกับแปลกใจ นายดูไม่เห็นจะกลัวฉันเท่าไหร่เลยหนิ
                “ฉันไว้ใจนายได้ใช่มั้ย
                “ไม่น่าถาม  คำตอบก็หลังจากนี้แล้วล่ะ
                ตอนนี้ตำแหน่งถูกเปลี่ยน  ร่างทั้งร่างของเซฮุนถูกพลิกให้มาอยู่ด้านล่างแทน  ตามด้วยจูบหนัก ๆ บริเวณซอกคอของคนที่ถูกกดทับซึ่งเรียกความเสียวซ่านให้กับเซฮุนได้เป็นอย่างดี   มือหนาค่อย ๆ เค้นคลึงไปทั่วเรือนร่าง 
จื่อเทาอยากเช็คดูว่ายังมีอะไรที่หลงเหลือส่วนที่เป็นของเขาอยู่รึไม่  แต่ดูเหมือนชุดนอนจะยังเกะกะอยู่
                “ถอดนะ
                “ถ้าไม่ถอดจะทำยังไง
                “ปากดี” จื่อเทาฝังคมจูบลงไปอีกครั้ง  อีกครั้งแล้วก็อีกครั้ง จนเซฮุนปากชุ่มไปหมด ถ้าที่รักไม่ว่าอะไรช่วยถอดให้หน่อยได้มั้ย”  ถอดที่ว่าหมายถึงถอดของเขาเอง  จื่อเทาอยากให้นี้เป็นสิ่งที่ยืนยันว่าเซฮุนต้องการเขาในเวลานี้จริง ๆ
                และแล้วคำตอบก็จมหายไปกับจูบหวาน ๆ อีกครั้ง   เซฮุนค่อย ๆ สอดมือเข้าไปใต้เสื้อยืดตัวบางของจื่อเทา จากนั้นก็เลิกมันขึ้นจนสุดตัวโดยที่ริมฝีปากยังไม่ผละออกจากกัน
                เพียงไม่นานเสื้อผ้าที่เกะกะร่างกายของทั้งสองก็ถูกถอดออกอย่างไม่ใยดี  ผิวของเซฮุนทำให้จื่อเทาต้องกลืนน้ำลายหลายอึกเพราะความงดงามและยั่วยวน                “อื้ม...
                จื่อเทาเริ่มหยอกล้อกับติ่งไตทั้งสองด้านด้วยลิ้นของตัวเอง  เขาฝังจูบหนักไป ๆ ไว้บนนั้นเช่นเคย
                ...ยิ่งได้สัมผัสผมก็ยิ่งไม่อยากปล่อยตัวเขาไป  เป็นไปได้ก็อยากจะกลืนลงท้องไม่ให้ใครหน้าไหนได้ครอบครองมันซักคนเลย
                “อ๊ะ!  อ่ะ  ๆ ๆ จะ  จื่อเทา
                นิ้วผมที่สอดเข้าไปในช่องทางแคบมันเริ่มทำให้เซฮุนร้องเสียงหลงออกมา   มันอาจทำให้เขาสะดุ้งเพราะผมทำเขาเบลอจนไม่รู้ว่าผมจับขาเขาแยกออกและแทรกนิ้วเข้าไปตอนไหน
                “เจ็บเหรอ  นึกว่านายจะชิน ซะอีก นี่แค่นิ้วเดียวเอง
                “ไม่  ไม่ชิน ฉะฉันกลัว  อย่าแรงนะ อ๊ะ ๆ  ๆ  
                แต่ผมไม่รับประกันว่าผมจะไม่ทำให้เขาเจ็บ  เพราะมันขึ้นอยู่กับว่าส่วนนั้นยังเรียกร้องหากันอยู่รึเปล่า
                จื่อเทาจูบซับไปที่หน้าผากเบา ๆ  และคอยกระซิบที่ข้างหูว่าให้ผ่อนคลาย  และให้เชื่อใจเขาไว้  มันเหมือนมนต์สะกดให้เซฮุนลืมเรื่องความเจ็บปวด  และฝังจูบร้อนที่ปากอิ่มอีกครั้ง  แขนข้างหนึ่งของจื่อเทาสอดไปที่หลังบางและดึงตัวเข้ามากอดเอาไว้      คางของเซฮุนเกยไว้บนบ่าแกร่งโดยมีมือของจื่อเทาประคองปลอบเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็คอยจับขาของเซฮุนให้อ้าออกกว้าง ๆ  ก่อนจะแทรกนิ้วที่สองและสามเข้าไป
                “ฮึ  อึก!  อ๊ะ...อ๊ะ! สะ  สามเลยเหรอ  มากไปมั้ย” เสียงของเซฮุนมันกระเซ้าจนจื่อเทาเริ่มขยับนิ้วเข้าออกอย่างรุนแรง ช้า  ช้าลง  ฉันเจ็บ อ๊ะ พอแล้ว ๆ 

                “สามนิ้วมันยังน้อยไปนะเซฮุน  เกาะ หลังฉันไว้แน่น ๆ ต่อไปคือของจริง  และก็รู้ไว้ด้วยว่ามันคือความรู้สึกของฉันทั้งหมดที่อยากให้
                “ฮะ  อึก อื้อ...”  เสียงที่ขาดช่วงเพราะนิ้วทั้งสามถูกดึงออกไปอย่างรวดเร็ว 
เซฮุนก็ต้องรับสิ่งที่ใหญ่กว่า   มันกำลังแทรกเข้ามาในกายเขา  สะโพยที่เคยถูกบีบเค้นจนเกือบช้ำ ตอนนี้มันบิดเล้าจนร่างบางแทบพลิกแทรกเข้าไปในอกของจื่อเทาซะแล้ว
                “อ้า  เซฮุน  ยะ  อย่ารัดแน่นนักสิ ฉันจะทนไม่ไหวเอานะ  ฉันอยากไปพร้อมนาย”  จื่อเทาขบฟันแน่นเมื่อภายในมันเริ่มตดรัดส่วนนั้นอย่างรุนแรง
                เขาล้มตัวลงบนเตียงพร้อมกับร่างบางที่กอดเขาแน่นจึงทำให้เซฮุนจมลงไปในเตียงนุ่มจนแทบมิดตัว  มันจึงทำให้ส่วนนั้นแทรกลึกเข้าไปอีก
                “อ๊ะ  เจ็บ!
                “ทนหน่อยนะ  ผ่อนคลายอีกนิดได้มั้ย”  เพื่อที่จะเข้าไปในร่างกายของเซฮุนให้ลึกที่สุด  จื่อเทาจึงออกแรงดันแก่นกายที่เหลือแทรกเข้าไปจนสุด   และน้ำตาของเซฮุนไหลออกมาอีกครั้ง
                “บอกได้มั้ยว่าร้องเพราะอะไร  มันทรมานมากใช่มั้ย  ฉะ  ฉัน จะได้...
                “ไม่ใช่...ฉันแค่กลั้นมันไว้ไม่อยู่  มองจากตรงนี้ฉันเห็นนาย  ฉันคิดถึงนาย และฉันก็กำลังทำมันกับนายอยู่  ไม่มีอะไรหรอก  แค่ภาพเก่า ๆ มันย้อนเข้ามาแค่นั้น ฮึก  อ๊ะ... อย่าเพิ่งขยับนะ 
                “เซฮุน...
                …นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่  ผมกำลังทำให้เซฮุนลำบากใจ
                “พอมั้ย
                “มะ ไม่ต้อง  ต่อเถอะ ฉันไม่เป็นไร ถ้านายกำลังคิดว่าฉันลำบากใจอยู่ก็คิดใหม่ซะ  นายบอกฉันเองว่าตอนนี้เราสองคนไม่มีตัวตนกับโลกภายนอกแล้ว  ตอนนี้ก็มีแต่นายกับฉัน  อ๊ะ..อ๊ะ
                ไม่ต้องรอให้เซฮุนพูดจบ  สะโพกเเกร่งก็ขยับเขาออกในทันที  เสียงครางที่พยายามจะอดกลั้นเพราะกลัวจะดังจนทำให้ลูกสองคนตื่นมันทำให้จื่อเทายิ่งอย่าแกล้ง   ท่วงท่าถูกเปลี่ยนไปตามอารมณ์  แรงรักเก่าหรืออาจจะไม่เก่าเพราะมันไม่เคยมีใหม่กำลังลุกโชน  จื่อเทากำลังเติมเต็มในส่วนที่เขาทำมันพัง  จากอาการสั่นกลัวของเซฮุนก็เปลี่ยนเป็นบิดเล้าในความเสียว  ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีทั้งสองก็ยังคงจำสัมผัสนี้ได้  จุดไหนที่จุดไวต่อสัมผัส  จุดไหนที่จะทำให้มีความสุข
               ร่างกายอันคุ้นเคยกำลังเรียกหากันอย่างไม่หยุดพัก เสียงหอบดังสลับกับเสียงเนื้อกระทบกัน ไม่รู้ว่าลูกทั้งสองจะรับรู้มั้ยว่าคนเป็นพ่อกำลังพาแม่ขึ้นสวรรค์   ยกแล้วยกเล่า  ก็ไม่มีทีท่าว่าคลื่นแรงจะสงบลงง่าย ๆ 

               "นี่! ฮ่าห์  ฮ่าห์  จะไม่หยุดพักบางเหรอ อยากเห็นฉันสลบรึไง" เซฮุนเป็นเอ่ย  เมื่อเห็นว่าจื่อเทาเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นและไม่ลดลงเลย
                " อื้ม   อ้า ช่วยไปได้  รักนายมากไปหน่อย"  จากหน้าที่แดงอยู่แล้วก็แดงขึ้นไปอีก  เซฮุนยังคงไม่รู้ตัวว่าตัวเองยั่วยวนขนาดไหน
                " ฮึก  อ๊ะ  จะทำอะไร!"  เซฮุนถูกจับพลิกให้อยู่ในท่าคลานและคงไม่ต้องตอบก็น่าจะเดาคำตอบได้ 
               ความใหญ่ของจื่อเทากระแทกเข้าไปจนสุด  ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เซฮุนครางไม่ยอมหยุด  จื่อเทาจึงทดสอบกดลงไปตรงจุดนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
               " จรงนี้เหรอ  อื้ม  ใช่มั้ย  ตรงนี้ใช่มั้ยที่นายชอบ" 
              "อื้ม  แรงอีก"
              " คงใช่สินะ"
             " อ๊ะ ๆ ๆ  ๆ "
              ความสุขสมที่จื่อเทาหยิบยื่นให้มันทำให้เซฮุนลบภาพในวันเก่าจนหมด   แม้จะรู้สึกผิดที่สถานะในตอนนี้ไม่เหมาะแก่การทำเรื่องแบบนี้ก็ตาม  แต่ทั้งสองก็เลือกที่จะลืมตัวตนไป    
              จื่อเทาไม่ได้สงสัยอะไรในตัวเซฮุนเลย....
         
                ...แต่แปลกครับที่ผมยังรู้สึกได้ว่าทุกอย่างยังเป็นของผม  ทั้งภายนอกและภายใน  เซฮุนทำเหมือนห่างหายจากเรื่องแบบนี้ไปนาน   แต่ผมคงเดาผิดหรืออาจคิดเข้าข้างตัวเองก็ได้  มินจีก็มีตั้งคนหนึ่งแล้ว  พอพูดถึงเด็กคนนี้แล้วผมก็เจ็บแปลบอีกแล้ว

                ผมไม่รู้ว่าเราดื่มด่ำกับไฟรักไปนานแค่ไหน   แต่ที่แน่ ๆ ผมเกือบทำเซฮุนสงบคาเตียงอีกแล้ว  จากตีสองจนถึงตีห้ามันค่อนข้างจะยาวนานสำหรับเรื่องนี้อยู่พอสมควร  และคนที่รับอารมณ์ของผมคงเพลียอยู่ไม่น้อย

                นี่คงเป็นใบหน้าตอนหลับครั้งสุดท้ายแล้วสินะ....

             คิดไปคิดมารีบพาหนีไปเกาะร้างจะดีไหม  ไปอยู่กินกันที่นู้นเลย  ไม่ต้องเจอใคร  ไม่มีคนมาแย่ง  ไม่มีคนให้คอยนอกใจ  หรือสิ่งยั่วยุที่จะทำให้เขาไปจากผม    แต่ก็นั่นแหละครับ  ถ้าผมทำมันจริง ๆ  ผมคงเป็นไอ่เลวไม่ต่างจากจื่อเทาคนก่อน...

              จื่อเทาใช้เวลาพอสมควรในการจัดการกับความคิดร้ายกาจของตัวเอง  เวลาเริ่มนับถอยหลังไปทุกทีแล้ว  เหลือเวลาอีกหกชั่วโมงก่อนที่เซฮุนจะไป   คนอย่างจื่อเทาคงนอนหลับในคืนนี้ไม่ได้  เขาจึงรีบใส่เสื้อผ้าและเดินไปที่ห้องครัว


[อ่านจูบสุดท้ายของคุณป๋าจื่อเทา  
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
talk

วู้ฮูจบไปแล้ว  ต่อไปก็เหลือแต่ตอนจบ

ทำไมการบอกลามันยากขนาดนี้นะ -"-  เป็นฉัน  ฉันจะลากไปเกาะรา้ง   ทั้งแม่ทั่้งลูก
(เด๋ว  บ่นใคร บ่นอยู๋คนเดียว 5555 บร้าาา ไปล่ะ)

-ขอบคุณที่อ่าน ^^